Vorig jaar maakte ik voor Vrij Nederland een serie over vertragende klimaatverhalen. Om te begrijpen waarom we zo lang blijven hangen in een status quo die niet houdbaar is.
Maar ook om te begrijpen hoe we dan wel wegkomen van die status quo. Hóe komen we tot een leefbare en rechtvaardige toekomst?
De serie sloot af met het inzicht dat we een leefbare, rechtvaardige toekomst voor ons moeten gaan zien:
We hebben de kaarten in handen om te veranderen, maar we moeten een fijn leven, binnen de grenzen van de planeet, voor ons gaan zien. Ons niet overgeven aan doemscenario’s, maar ook niet naïef hopen dat de wetenschap deze crisis oplost zonder ons – betrokken inwoners, bedrijven en politici. Zo kunnen alle vertragende klimaatverhalen die in deze serie voorbij zijn gekomen het best bestreden worden.
In de woorden van Michael E. Mann: ‘De klimaatcrisis is een snelweg, geen klif, en we kunnen nog steeds de afslag nemen’. We moeten alleen weten waar we via die afslag naartoe willen rijden. En met zoveel mogelijk mensen beseffen dat we voor die toekomst moeten vechten.
Daar wil ik de komende tijd mee verder. Als oplossingsgerichte journalist en gedragswetenschapper wil ik de route naar klimaatrechtvaardigheid stap voor stap ontdekken. Zodat we die route voor ons gaan zien. De belangrijkste inzichten deel ik hier, op LinkedIN en Instagram.
Verenigd achter het doel dat iedereen raakt
De eerste stap in die zoektocht is onderzoeken hoe mensen op kunnen komen voor het belang dat de grote massa deelt: een rechtvaardige en effectieve aanpak van de klimaatcrisis.
De VN constateert dat we totaal niet op koers liggen om de klimaatcrisis te bestrijden. Een overgrote meerderheid (89%) van de mensen wereldwijd wil ook strenger klimaatbeleid. En historisch gezien blijkt dat bij grote maatschappelijke verandering overheden meestal de samenleving volgen, in plaats van andersom. Dat was zo bij het gat in de ozonlaag, het verplichten van autogordels, terugdringen van roken en de omslag van Zwarte Piet naar roetveegpieten.
Maar waarom blijft die druk op overheden en bedrijven dan onvoldoende? Wat is daarvoor nodig? Dat onderzoek ik nu voor en met Momus, een collectief van onderzoeksjournalisten die problemen én oplossingen onder de loep neemt. En binnenkort met een volledig nieuwe site ook zelf een platform wordt. Stay tuned!
